Wrogiem mojej wolności, katem mojego czasu i prześladowcą mych dobrych wyników stał się Miś. Pragnie on wyrwać z korzeniami, wyplenić, wytępić wszelkie przejawy życia intelektualnego w Mirmiłowie. Posiadając tego kota powinnam zejść z nauką do podziemia - i to w sensie dosłownym. Prawdopodobnie w piwnicy lub garażu miałabym spokój. Jak dobrze pójdzie będę jedyną osobą w kraju, która w XXI w. skończy Uniwersytet Śląski Podziemny i zdobędzie dyplom Piwnicznego Wydziału Filologicznego.
Przez niemal 4 lata moja skromna osoba jawiła się Misiaczkowi jako wielka i nieporęczna maszyna do gotowania i rozdrabniania jajek. Oceniał mnie pod kątem przydatności w wynajdywaniu pudełek, zaś z drzemiącej we mnie funkcji otwierania puszek po prostu nie korzystał, bo on mokrego jedzenia nie lubi. Byłam nieprzydatna pod tym względem. Miś irytował się także, gdy w niekontrolowany sposób włączał mi się program "czesać!", gdy - zupełnie niezgodnie z instrukcjami - realizowałam zadanie "kąpiel" i gdy całkowicie wyłączałam się nocą, chcąc podładować akumulatory. To ostatnie szczególnie się Misiowi nie podobało, bo za ładowarkę służyło mi łóżko, w związku z czym zajmowałam dużo należnego koteczkowi miejsca. Kocurek uważał także, że mam zbyt duże i nieporęczne kształty - Miś to minimalista i esteta. Widok mej wielkiej, chaotycznie przemieszczającej się postaci burzył mu ogląd zorganizowanej, mieszkaniowej przestrzeni. Słowem - byłam do luftu. Wielki, niepotrzebny balast, który wprawdzie gotuje i rozdrabnia te jaja, ale jednocześnie zajmuje za dużo miejsca, generuje chaos i hałas, ogranicza misiową przestrzeń dziwnym chwytaniem i ściskaniem, a ponadto zawiesza się niekiedy w porze podawania posiłków. Miś najchętniej złożyłby reklamację, gdyby tylko wiedział gdzie i w jaki sposób.
I oto nagle ta zawieszająca się, nieporęczna i nieopanowana maszyna wyłącza się jeszcze bardziej z życia rodzinnego, zawiesza jeszcze częściej, przestaje gotować jajka, zatrzymuje w polu oddziaływania komputera na jeszcze dłużej i przyczepia do przedmiotów zwanych książkami jeszcze intensywniej. Już dotąd było to nieznośne, ale teraz stało się jeszcze "nieznośniejsze"!
Ale czyż nie jest prawdą, że w chwilach największego zagrożenia zdarza się myśleć w sposób krystaliczny, niewiarygodnie bystry, błyskawiczny, kluczowy i w jednej chwili zmieniający rzeczywistość? Taka właśnie sytuacja przytrafiła się Misiowi. Nagle, niespodziewanie stanął on, proszę sobie wyobrazić, na wysokości zadania, skupił się intensywnie i - łącząc ze sobą calutkie dwa fakty - dokonał epokowego odkrycia: MASZYNĘ MOŻNA ZMUSIĆ DO POSŁUSZEŃSTWA, notorycznie przerywając jej działania i przestawiając ją trybem ręcznym, to znaczy - łapeczkowym - na realizację pożądanych funkcji.
Ilekroć teraz siadam do pracy, przybiega Miś i... wali z całej siły łapką w meble, rozpaczliwie przy tym miaucząc. Drze japkę szarpiąc każdy nerw. Wwierca się w mózg i piłuje z upiorną konsekwencją. Z chwilą, gdy się podniosę, leci jak oszalały do przedpokoju (pojęcia nie mam, dlaczego akurat tam), wywala się brzuszkiem do góry i każe głaskać. Wygłaskany, wytulony, wymiziany zostaje pozostawiony sam sobie, ja wracam do pracy, a on natychmiast przybiega za mną, rozpoczynając operację od nowa. Nie pomaga otwieranie szafek, pozwalanie, by sobie do nich wszedł i kotłował się wśród ubrań. Nie. Miś zapałał do swego robota przedziwnym, niezmierzonym, nieogarnionym uczuciem i przestawił go na jedną, jedyną funkcję: kochaj! Ponieważ jest kotkiem, który nigdy nie śpi, mam istne urwanie gwizdka. Miś miauczy rozdzierająco dopóty, dopóki nie oderwę się od roboty i nie zacznę ganiać go po pokojach.
Nie wiem, skąd ten nagły wybuch wulkanu uczuć, ale ponieważ kocham Misiaka do obłędu przyznam - że podoba mi się to. Koniec postu, znowu woła... Naciskamy guziczek "GO!"
