Tak lekko płynie w nas to lato...

... lekko, szczęśliwie, ale nie nudno! Za sprawą remontu podłogi sporo się ostatnio działo w Mirmiłowie. Ja natomiast doszłam do wniosku, że jakiekolwiek prace remontowe, uskuteczniane w towarzystwie trzech ciekawskich i roszczeniowych kocurków są przeżyciem ekstremalnym.
Gdy wprowadziliśmy się 4 lata temu do nowego mieszkania, zbyt szybko wymyłam świeżo zafugowaną podłogę w kuchni. W niektórych miejscach fuga została wypłukana i zaczął wnikać w nią brud. Z miesiąca na miesiąc, z tygodnia na tydzień, kwestia fugi irytowała mnie coraz bardziej. Wreszcie doszło do tego, że myślałam o tej nieszczęsnej podłodze minimum 3 razy dziennie.
Przez parę tygodni łudziłam się myślą, że nie trzeba wydłubywać starej fugi, by położyć nową. Wykoncypowałam sobie, że może wystarczy tę starą jakoś odtłuścić, odkazić, sama nie wiem, co zrobić, by po położeniu nowej miała lepszą przyczepność. Guzik. Na forum budowlanym oświecono mnie, że starą fugę muszę usunąć przynajmniej na tyle, by powstały 3-milimetrowe rowki.
Gryzłam się tym strasznie, bowiem na pytanie, jakiego sprzętu powinnam użyć do tej operacji odpowiadano rozmaicie: noża, widelca, śrubokrętu, gwoździa... Nie żebym nie miała tych narzędzi w domu! Owszem, miałam. Brakowało mi jedynie ochoty, by bawić się w kamieniarza. Więźniem skazanym na ciężkie roboty też się jakoś nie czułam... Uznałam, że w takiej sytuacji nożem, gwoździem czy innym cudem, nie posiadając żadnych win na sumieniu, ja się bawić nie będę. Mamy XXI wiek, musi być inny sposób!
Próbowałam podejść brata, ale on (podobnie jak mąż) zaznaczył, że owszem - nową fugę położy, ale starej skrobał nie będzie. Nie i basta! Mąż z uporem maniaka trzymał się wizji starych metod i namawiał, bym jednak popróbowała z tym nożem. Sama, oczywiście, bo on doprawdy nie widzi potrzeby. Coś mi się uroiło z tym brudem. Poza tym, on chodzi do pracy (tu szeeeeroki uśmiech), a ja mam wakacje i nudzi mi się.
Nie nudziło mi się nigdy życiu, ale z planów remontowych nie rezygnowałam. Należało tylko znaleźć odpowiednie narzędzie. W myśl zasady: "adoptuj, adaptuj i ulepszaj" wykoncypowałam sobie, że idealnie nada się do tego celu... maleńka frezareczka do paznokci, którą przypadkiem posiadam. Tak, wiem, profesjonalna frezarka byłaby lepsza, ale mnie na nią nie stać.
Niemcy - naród zmyślny i cywilizowany - wymyślili już maszynę do wydłubywania fug. Kosztuje ona jednak, bagatela, 100 euro i stać mnie na nią jeszcze mniej niż na frezarkę.
W pewien słoneczny poranek przystąpiłam zatem do pracy. Szło jak po maśle, kurzyło się nieopisanie, dużo bardziej niż wskazywałaby na to moc frezareczki. Robiłam częste przerwy, by "sprzęt" odpoczął i nie umarł mi za wcześnie. Torturowana frezarka zdołała wydłubać fugi z całej podłogi, nim przy ostatnim kaflu wydała ostatnie tchnienie. Przyznam, że nie leżało to w moich katowskich planach. Zamierzałam jeszcze obrobić nią przedpokój. Nadworny medyk twierdzi jednak, że śmierć frezarki jest kliniczna i prawdopodobnie da się jeszcze przywrócić jej ducha.
Podczas całej mojej pracy duch natomiast nie opuszczał kotów. Czesio uparł się, że będzie mi bezustannie towarzyszył. Złe go jakoweś opętało i łaził za mną jak cień. Gdy zamykałam drzwi, skarżył się jak dusza potępiona, mamlasząc, marudząc, narzekając i doprowadzając mnie do rozstroju nerwowego.
Najgorszy jednak był Mirmił. Puchaty, nieostrzyżony, taplał się w pyle, kichał i smarkał i za żadne skarby świata nie potrafił zrozumieć, że oto po raz pierwszy w życiu ja mu czegoś zabraniam. A zabraniałam mu przede wszystkim zażywania pyłowych kąpieli.
Miś protestował. Przecież, z której strony by nie spojrzeć - on jest cudowny, on jest cukierkiem, on jest rozkoszny i nieopisanie grzeczny, więc jak to Duża może mu na coś nie pozwalać?! Tego jeszcze w misiowym świecie nie było! Dotąd Miś był wychowywany absolutnie bezstresowo, a tu nagle, nie wiedzieć czemu, Duża podnosi larum, bo on położył się na samym szczycie wielkiej góry pyłu zamiecionego z całej kuchni.
I o co taki hałas? Że miękko było? Że wygodnie? Że się troszkę futerko zabrudziło? Że był cały biały? No i co wielkiego. Wszyscy wiedzą, że Miś jest najpiękniejszy i najrozkoszniejszy, więc doprawdy Duża nie powinna być taka drobiazgowa.
Gdy zaczęłam na tapicerkach w calutkim mieszkaniu odnajdować ślady malutkich stópek, myślałam, że przerobię Misia na kapcie.
Miś po raz pierwszy formalnie się ze mną kłócił, gadał, narzekał i nieprawdopodobnie psocił.
W ogóle - to lato należy do Misia. Został on Wielkim Łowczym Mirmiłowa i po tym, jak zainaugurował sezon polowań (wrzucając mi pierwszą muchę do kawy) - poluje bezustannie.
Poluje, remontuje, przyjmuje gości i jako jedyny towarzyszy im przez całą wizytę. Jest niekwestionowanym Kasztelanem, zupełnie jak jego imiennik.

I tu muszę się czymś pochwalić. Nasz blog ma więcej odwiedzających niż strony Kajka i Kokosza. Jeśli wpiszecie w wyszukiwarkę "mirmilowo" będziemy na pierwszym miejscu. Powiem szczerze, że taka mała rzecz, a bardzo cieszy, bo oznacza, że sporo osób nas czyta. A skoro czyta, to może nawet i lubi, za co na wszelki wypadek wszystkim naszym Gościom najserdeczniej DZIĘKUJĘ! :D