Pan Cieplutkowski

Pan Cieplutkowski był tyci

Ciut większy od ziarnka kawy,

A oprócz tego radosny,

A oprócz tego ciekawy.*

Gdy na podłogę gabinetu weterynaryjnego opadły ostatnie kłęby niebywale gęstego futra, zgolonego z Mirmiłka, oczom rozanielonej gawiedzi ukazał się właśnie on, malutki dżentelmen - Pan Cieplutkowski. Stanął w miejscu, gdzie przed sekundą znajdował się Mirmiłek i zachwycił własną lekkością. Przez nastepnych kilka tygodni wiosenne słoneczko otulało jego maleńką postać, docierało do różowego ciałka i poddawało bezustannym pieszczotkom.

Pan Cieplutkowski odkrył nagle to, czego dotąd nie doświadczył ofutrzony Mirmiłek. Oto każdy przedmiot, mebel, tkanina, nadawały się do tego, by się o nie ocierać, mrrrrrruczeć, prężyć i nadstawiać. Przede wszystkim jednak do sprawiania niesamowitej wręcz radości i przyjemności służyły ludzkie ręce. Pan Cieplutkowski garnął się do nich tak, jak nigdy nie czynił tego Mirmiłek.

Duża wyrównała Panu Cieplutkowskiemu elegancki, biały żabocik, pozostawiony przez panią weterynarz, i teraz nikt już nie może równać się z nim pod względem elegancji i lekkości. Pan Cieplutkowski biega, podskakuje i unosi się nad ziemią niczym pucułowaty motylek z płaskim noskiem! A gdy napotyka gdzieś człowieka - zagaduje, zaczepia i prosi:

- Zobacz, śliczny jestem, co nie? Nie pogłaskałbyś mnie? Pogłaszcz, podrrrap, o tu, i tu, i jeszcze raz tutaj. Mrrrrr... Zobacz jak wysoko potrafię wyprężyć plecki! Zobacz jaki jestem aksamitny i milutki w dotyku! Czy widziałeś kiedyś i dotykałeś coś równie miękkiego?

Ja nie widziałam i nie dotykałam. Nigdy nie miałam do czynienia z czymś, co byłoby równie aksamitno-jedwabiste,  równie ciepłe, mruczące i wibrujące. Przytulam twarz do tego aksamitu i zapominam o bożym świecie. Malutkie serduszko bije pod moimi pacami, a pod różową skórką zdaje się drzemać pomniejszone słoneczko. Mam w rękach aksamitnego aniołka.
Tymczasem Pan Cieplutkowski się wierci. Nie chce być tulony, woli być głaskany. Tak jest milej. A potem znów biega, biega, biega i podskakuje.
Gdy słońce wita się z kwiatkami na balkonie, Pan Cieplutkowski już układa się w jego promieniach. Najpierw jeden boczek, potem drugi, i znów ten pierwszy.
- Cześć! - zagaduje sąsiad piesek. - Wyjdzie dzisiaj Mirmiłek?
- Nie, nie ma Mirmiłka. Nie wyjdzie. Zniknął sobie na dłużej. Wyjechał. Teraz jestem ja. Pan Cieplutkowski.
- Aaaa, no dziwny trochę jesteś. Jakoś inaczej niż Miś wyglądasz.
- Wcale nie musisz się ze mną kolegować. Ja sobie tu poleżę, a jak wróci Mirmiłek to mu powiem, że pytałeś.
- Spox. Będę czekał.
Piesek odbiega do domu, a Pan Cieplutkowski zdaje się oddychać z ulgą i wraca na swoje miejsce w promieniach słoneczka. I tylko wieczorami Pan Cieplutkowski chętniej niż dotąd zakopuje się w kołdry, poduchy i układa jak najbliżej Dużych.

- Kocham Pana, Panie Cieplutkowski. Jest Pan najmilszym, najradośniejszym, najbardziej słonecznym Istotkiem na całym wielkim świecie. Takim cieplutkim i tak nieprawdopodobnie miękkim.
- Nie tęsknisz za Misiem?
- Tęsknię. Ale pobądź ze mną jeszcze troszkę. Za parę tygodni futerko odrośnie i znikniesz. Ukocham swego Mirmiłka, to oczywiste, ale gdzieś w zakamarkach serducha będę tęsknić do ciebie, mój Kocie w Żabocie.
- Będę z tobą cały czas. W środku, w Mirmiłku. A kiedyś, kiedyś, gdy lato będzie bardzo gorące, może znów spotkamy się w gabinecie weterynaryjnym. Stanę na przeciwko ciebie, a ty powiesz: "witaj Panie Cieplutkowski!" i zabierzesz mnie do domu. Mirmiłka znów wyślemy na urlop.

_______________________________

*parafraza wierszyka "Pan Maluśkiewicz i wieloryb" Juliana Tuwima