Jestem zmęczony...

- Jestem śmiertelnie zmęczony - rzekł Jożik w przestrzeń.

- Czym? - zapytał Czesio, bo tak wypadało.

- Szukaniem sobie miejsca do spania. Wiesz, te ciągłe zmiany... Męczy mnie to. Półka, łóżko, kanapa, fotel, sam powiedz, ileż można?

- Co ty tam wiesz o zmęczeniu, leniwcze! - fuknęła Pola. - A kto, grzecznie pytam, pokonuje dzień w dzień po kilka razy długą drogę z kuchni do przedpokoju, żeby się przywitać?? Kto występuje jako wasza delegacja, smarkacze, piecuchy? Hm??

- Ooooo przepraszam! Gdybym nie wnosił protestu kilkanaście razy dziennie, chodzilibyście głodni, bo dostawalibyście jeść tylko trzy razy! Trzy posiłki w ciągu dnia. Widział kto kiedy taką grandę? Ile ja się muszę namęczyć, żeby wyegzekwować te marne pięć dokładek! Pozaciągałem Dużej kilkanaście par spodni, skrobiąc w łydkę i co? I nic. Jak krew w piach. A wy mi tutaj... Ot, wdzięczność.

- Też się narobię - zaznaczył Czesio. - Podejmowanie decyzji: poduszka czy koc jest frustrujące. Nie wiem, jak długo pociągnę z psychiką tak obciążoną. I ten Miś skacze bezustannie jak wesz na postronku. Skupić się na kontemplacji snów nie można, choć sprzyja temu jakże miły, ciepły, głęboki mrok i sączące się przez drewniane żaluzje delikatne światło księżyca.

Wychodzę z łazienki. W lodowaty, mokry, wietrzny poranek usiłuję nastawić ekpress tak, by nie poparzyć się parą. Nagminnie - spiąca jak nieszczęście - puszczam z sykiem wrzącą chmurę zamiast wody. Jestem sową. Od zawsze, od niemowlęctwa. 6.00 godzina to dla mnie pora tortur.

Ziewając rozdzierająco i otulając się szlafrokiem próbuję dojść jako tako do siebie. Za oknem halny zrywa głowę razem z czapką. Lubię taką pogodę, ale - jak pragnę zdrowia - nie w środku nocy, nie w mrok nieprzebrany, gdy muszę katulkać się do pracy.

- ... i znów zostawili poduszki w nieładzie! No jak ja mam się położyć wygodnie??

- Hopsa! Hopsa! patataj, patataj, pojeeeedzieeeeemy w cuuudny kraaaaaj!! Cześć Cześ. Tu Miś. Jestem lew północy. Troszkę już, uuuuuuuaaaaaa, zmęczony. Posuń się, ten wygrzany dołeczek w mięciuteńkiej kołdereczce jest i-de-al-ny, perfekcyjny, w sam raz dla Misiów. Mmmmm wygodniutko cukierkowi. No, śpimy sobie. Czesiu, nie mrucz tak głośno!!

Celując rozpaczliwie tuszem w rzęsę - niekiedy trafiając w cel, a niekiedy nie - myślę sobie, co mnie czeka. Terpia z dziećmi, z którymi zapewne znów nikt nie ćwiczył. Lekcje. Wyjazd 15 km do kolejnej pracy, nieludzki ścisk w autobusie, gdzie jedna babina będzie walić pasażerów uberecikowaną głową po zębach, druga łupać wózeczkiem z zakupami po goleniach, trzecia szykować się do wysiadania na 5 przystanków przed docelowym, a czwarta przekonywać, że osoby przed 79 rokiem życia powinny latać wszędzie na piechotę. Następnie maturzyści oświadczą, że znów są nieprzygotowani, bo był - dajmy na to - dzień sprzątania biurka i nie mieli czasu, a potem się obrażą za zapowiedzenie sprawdzianu. Lekcja upłynie wielce sympatycznie nad "Medalionami", krematoriami i likwidowaniem getta.

- Posuń się, posuń. Kładę się, zwijam w kłębuszek i zatapiam w spokojnym śnie...

Jak to miło chmurką być,

niebem płynąć tak powoli,

mała chmurka, na dzień dobry

Taką piosnkę śpiewa sobie...

- Joż, zamknij dziób, bo spać nie można. Nie dość, że Pola nie chce nikogo wpuścić na swe nowiutkie, ciepłe, mięciutkie i głębokie nowe łóżeczko, to jeszcze ty życie utrudniasz! Patrz jak Misiosławski chrapie. Aż się chałupa trzęsie.

Po omówieniu paru aspektów życia w państwie totalitarnym, pojadę na zebranie rodziców. Tam nie pojawi się ani jeden rodzic, z którym istnieje prawdziwa potrzeba porozmawiania. Przyjdą bowiem jedynie ci, których dzieci funkcjonują bez zarzutu. Gdy ciemnym wieczorem będę się zbierała do wyjścia i włożę klucz w drzwi klasy, wpadną spóźnione matki "gagatków". Przez godzinę będą mnie przekonywać, że mylę się w swej ocenie. Ich dzieci pozostają genialne z definicji, są bowiem... ICH dziećmi. To wyjaśnia wszystko. Ugotowana z nerwów dotrę do domu, gdzie oczekiwać na mnie będzie upieczona na kamień pizza, gdyż Duży przysnął podczas jej preparowania. Pola znudzona, z miną chłopa odrabiającego pańszczynę, wyjdzie się przywitać, spełniając tym samym swój obowiązek.

Jednak - teraz będę miała czas dla siebie. Książka, herbata, ulubiony, silny earl gray, rubinowy, cierpki, cudowny. Przenoszę się w dalekie krainy, odpoczywam, jest cudownie...
UPS! 2.00?? Jak to 2.00??!?! Już 2.00?!!!! Czemu 2.00?!?! Za cztery godziny muszę wstać?!?!?!

Budzik wygrywa melodyjkę. Trącam w przedpokoju zaspanego męża i wyciskam na nim obowiązkowego buziaka - nomen omen - jak Pola. I nagle słyszę dochodzące z sypialni:

- Jestem śmiertelnie zmęczony...